Son yıllarda, özellikle de son gelişmeler ışığında; Türkiye'nin uluslararası ilişkiler ve dış politika konularında aldığı yanlış kararların, gerçekleştirdiği hesapsız eylemlerin, ülkemiz ulusal birliği ve ekonomisini çok ama çok olumsuz etkilediğine, ulusal onurumuzun ve ulusal güvenilirliğimizinse neredeyse dibe vurduğuna endişeyle tanık olmaktayız.

Dış politikanın şakaya gelmediğini, yaşananlardan öğrenmiş olmamız gerekir. Dış politikadaki yanlışlarımızla sâdece ülkemizi değil, tüm dünyayı risk altında bıraktığımızı anlamamız gerekir:

1. Dış politikada bütünlük ön koşuldur. Örneğin Rusya ile ilişkilerinizi,  Azerbaycan veya Türkmenistan veya Kazakistan ile ilişkilerinizden ayrı tutarsanız, hayâl kırıklığına uğrarsınız. İran ile ilgili siyasetinizi Suriye'den ayrı tasarlarsanız, her ikisini de kaybedersiniz. Suudi Arabistan, Katar veya diğer Arap Şeyhlikleri ile siyasetinizi, Mısır ile diplomatik ilişkilerinizi ayrı ayrı oluşturursanız; bir gün hepsini beraberce karşınızda bulabilirsiniz...

Örnekleri çoğaltabiliriz: Çin ile ilişkilerinizi Rusya'nın Akdeniz'deki ilişkilerinden ayırırsanız veya ABD'nin vesayeti altındaki Japonya, Almanya ve Fransa'yı, ABD'nin stratejik çıkarlarının dışında yorumlarsanız, yanıldığınızı anladığınızda çok geç olabilir.

Her şeyden önce Şangay İşbirliği Örgütü ve BRICS ülkelerinin, Rusya'nın stratejik çıkarlarının yanında yer alabileceğini bilmemiz gerekiyordu. Örneğin son gelen haberlere göre Hindistan Başbakanı Modi, Putin'le yaptığı anlaşma ile Rusya'nın Suriye politikasının yanında kesin olarak yer aldığını ifade etti.

Ayrıca Arap Birliği de, Irak politikasında Irak'ın yanında yer aldığını ve Türk Askeri'nin bölgeyi derhâl terk etmesinin gerekliliğini vurguladı. Böylece ve ne yazık ki, tamamen yalnız bırakıldık. Üstelik yıllardır katılmayı düşlediğimiz AB de, Türkiye'nin Doğu ve Güneydoğu'daki harekâtlarını durdurması gerektiğini bildirerek karşı cephede yerini aldı. Böylece; NATO Askerî Birliği ve bir de devletliği tartışmalı, aşiret lideri Barzani dışında dostumuz kalmadı.

Uluslararası ilişkiler, bütünsellik ister...

Bu konuda yararlanabileceğiniz en güzel örnek, Atatürk dönemi Türkiye’sinin dış politika sürecidir ki, Türkiye'nin dünyada itibarının en yükseğe ulaştığı dönemdir.

2. Şu "Osmanlıcılık" saplantısından bir an önce kurtulun; devlet yönetiminde "Paralel Yapı" ne ise, Osmanlıcılık da Cumhuriyet’imizin paralel düşüncesidir ve asla kabul edilemez.

Tarih bize gösteriyor ki, daha önce de imparatorluk heveslileri oldu -Roma İmparatorluğu hayâlini kuran Mussolini'nin acı sonunu hatırlayınız. Hatta iki bin yıl evvelki krallığın adına bile tahammül edemeyen Yunanistan, hâlen Makedonya'yı bağımsız bir ülke olarak tanımayı reddediyor. Yüz sene evvel Osmanlı'yla savaşarak bağımsızlıklarını ilan eden Balkan ve Arap ülkelerini de dikkate aldığımızda görüyoruz ki; hem bizim, hem de dünyanın geri kalanı için Osmanlı İmparatorluğu, tarih sayfalarındaki yerini çoktan almıştır. Eğer hakkını lâyıkıyla teslim etmek istiyorsak, Sevr'le nokta koyulan bu büyük ülkeden sonra, başka bir büyük harfle başlamalı ve Türkiye Cumhuriyeti Devletimize sahip çıkmalıyız. Bu konudaki başarımızıysa, alacağımız derslerle tekrarlamayacağımız hataların oranı belirleyecektir.

3. Türkiye; iktidar ve muhalefeti ile laik bir cumhuriyet olduğunu tüm dünyaya ilan etmelidir.

4. Bölünme, parçalanma paranoyasından da kurtulmanın zamanı gelmiştir. Ülkemiz pasta olmadığı gibi, devir de tek kutup devri değildir. Rusya'nın, İran'ın hatta Çin'in dâhil olduğu çok kutuplu dünyada BOP'lara yer yoktur, küresel güçlerin bugünkü tercihleri bütünlükten yanadır.

Büyük ölçüde enerji ve umut tüketen bu saplantınınsa, faydadan çok zarara sebep olduğu su götürmez gerçektir. Türkiye Cumhuriyeti, üniter bir devlettir; bunu dünyaya tartışmasız kabul ettirmenin yolu da, ilk önce bizim kendimize inanmamızdan geçmektedir. Gün; safsatalarla vakit kaybetme değil, üretme günüdür ki, politik akıl ve öngörü bunların başında gelmektedir.

Unutmayınız; yanlıştan dönmek erdemdir, özellikle de Türk Ulusu'nun geleceği mevzubahis ise...